De weg naar een volwassen relatie vraagt je om je kindpijn te omarmen.
Wij als kinderen van onze ouders hebben allemaal te maken met kindpijnstukken, bewust of onbewust.
Je voelt je niet gezien door de ander, je voelt je niet begrepen, niet gehoord, je voelt je buitengesloten, afgewezen.
Deze pijnstukken worden vooral zichtbaar binnen (liefdes)relaties, in de ontmoeting met de ander.
Vanuit het onbewuste patroon projecteer je je pijn op de ander, omdat de ander deze bij jou raakt.
Je kunt 2 dingen doen.
De ander de schuld geven, boos blijven op je ouders of de ander, oordelen over wat je meen te kort te komen van die ander, ruzie blijven maken. Deze innerlijke houding gaat je niet verder helpen.
Je hebt ook de keuze om vanuit volwassenheid verantwoordelijkheid te nemen voor deze pijnen, door voor het kleine jongetje of meisje in jou te gaan zorgen, zonder oordeel of de schuld te leggen bij de ander.
Je gaat echt kijken naar waar het vandaan komt.
Je (door)ziet de pijn, je blijft er bij aanwezig, je blijft kijken naar jezelf en vraagt wat de kleine ik in jou nodig heeft. Je omarmt je innerlijk kind en zijn of haar pijn en gemis.
Je erkent de pijn waar je doorheen gaat en geeft aan wat je hierbij nodig hebt van de ander.
Een warme knuffel, een luisterend oor, ruimte voor en met jezelf, een liefdevolle aanraking, een glimlach, steun.
Ook een relatieopstelling kan hier zeer helpend en verhelderend in zijn.
Op deze wijze neem je vanuit je volwassenheid verantwoordelijkheid voor je eigen pijn. Dit helpt jou en de ander in verbinding te groeien naar een volwassen bewustzijn en een volwassen gezonde liefdesrelatie.
Dan kan de Liefde weer vrijuit stromen, in jezelf en naar de ander.