Het is vaak niet de angst voor de Dood, maar de angst voor het Leven wat ik in iemands ogen zie.
Ik zie dan dat de ziel van de mens zich meer verbonden voelt met de Dood dan met zijn/haar plek in het Leven.
Meestal heeft dit te maken dat er over de Dood van een dierbare niet of nauwelijks is of wordt gesproken, er niet voldoende om is gerouwd, om is gehuild, om hem of haar werkelijk los te laten.
Met als gevolg dat de Levende zich hierdoor juist gaat verbinden met de Dood en het Lot van de ander die overleden is.
Een deel van de Levende persoon raakt afgesplitst, omdat het liever bij de Overledene is dan in het Leven, hierdoor is het voor de Levende onmogelijk om voluit en met beide benen met het gehele Lichaam in het Leven te staan.
Gelukkig zijn er zeker wel hele mooie mogelijkheden om de ziel te verlossen van deze grote last en innerlijk weer volledig te gaan kiezen om plaats te nemen in het Leven, want daar is tenslotte jouw plek.
De Overledenen worden het meest blij door het Leven te gaan Leven wat hij of zij niet meer kan Leven maar jij wel, ter eren van jezelf en ook te eren van de overledenen.
Zo kunnen zij pas echt in rust en in alle vrede dood zijn en jouw weg is Vrij om Gelukkig en ten Volste te gaan Leven.